به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، سیدموید علویان با بیان اینکه بیماری هموفیلی یک بیماری ارثی با اختلال انعقادی است، گفت: این بیماری با انواع آن یعنی هموفیلی نوع «آ» و هموفیلی نوع «ب» معرفی می‌شود. هرچند که مرگ بیماران هموفیلی به دلیل انواع خونریزی دور از انتظار نبوده است، اما خوشبختانه با پیشرفت علم پزشکی و ارائه مراقبت‌های لازم، طول عمر این بیماران افزایش یافته و علاوه بر آن شیوه زندگی آنها نیز تغییر کرده است؛ به طوریکه در سال ۱۹۷۳ گزارشی منتشر شد که بر اساس آن از مجموع ۱۱۳ بیمار هموفیل تحت نظر، ۸۲ نفر قبل از ۱۵ سالگی فوت کرده‌اند.

وی با بیان اینکه در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ استفاده از پلاسمای تازه سبب بهبودی بیماران شد و سپس در دهه ۱۹۶۰ به دنبال ورود فاکتورهای تغلیظ شده انعقادی، بیماران هموفیلی به زندگی نزدیک به طبیعی دعوت شدند، افزود: بیماران هموفیلی باید از فرآورده‌های انعقادی استفاده کنند تا بتوانند کیفیت زندگی خود را حفظ کنند، اما مشتقات پلاسمایی در ابتدا ممکن بود حاوی عوامل عفونی مانند ویروس‌های هپاتیت «بی» و «سی»، ایدز و... باشند، اما با پیشرفت روزبروز علم پزشکی، به سمت کشف مجهولات و حذف خطرات خون و فرآورده‌های آن، علاوه بر ارتقای کیفیت زندگی بیماران هموفیلی، آنها را در برابر خطرات بیماری‌های عفونی تا حدود زیادی محافظت کرد.

علویان همچنین اظهار کرد: طبق بررسی‌های انجام شده میزان آلودگی به هپاتیت «سی» در مبتلایان به هموفیلی نوع «آ» بیشتر از هموفیلی‌های  نوع «ب» است، افزود: علت آن مصرف بیشتر فاکتورهای انعقادی توسط بیماران هموفیل نوع «آ» اعلام شده است. از طرفی همانطور که گفته شد مصرف خون و فرآورده‌های خونی مانند پلاسمای تازه، قبل از سال‌های ۱۳۷۴-۱۳۷۵ می‌تواند یکی از راه‌های عمده‌ ابتلای این جمعیت به هپاتیت «سی» باشد. گرچه که راه‌های انتقال دیگر از جمله دفعات بستری زیاد در بیمارستان، تزریقات مکرر، دندانپزشکی، اعتیاد به مواد مخدر تزریقی ورفتارهای پرخطر از راه‌های دیگر ابتلا به هپاتیت «سی» در افراد است.