به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، نیما امیرشکاری - مدیرگروه بانکداری الکترونیک پژوهشگاه پولی و بانکی بانک مرکزی ، درباره پرداخت‌هایی که از طریق کارت‌های شهروندی صورت می‌گیرد، گفت: پرداخت‌هایی که از طریق کارت‌های شهروندی قابل انجام است درواقع پرداخت‌های خرد هستند که می‌توانند با نام و یا بدون نام مورد استفاده قرار گیرند. از جمله پرداخت‌های مربوط به حمل و نقل، پارکینگ، کیوسک‌های روزنامه فروشی یا فست فود و آبمیوه فروشی است که همه اینها را می‌توان از طریق یک کارت مشترک به نام کارت شهروندی به صورت اتوماتیک پرداخت کرد.

وی در مورد مزایای استفاده از کارت‌های شهروندی اظهار کرد: مهم ترین قابلیت این کارت‌ها در سرعت و تسهیل‌گری امور روزانه در شهرهاست؛ به این صورت که علاوه بر این که نیاز به استفاده از پول نقد را حل می‌کند در عین حال به دلیل عدم نیاز به ورود رمز از سرعت بیشتری نسبت به دیگر کارت‌های اعتباری برخوردار است.

این کارشناس با بیان این که زیرساخت‌های اجرایی کارت شهروندی در کشور نسبت به کشورهای توسعه یافته بسیار ضعیف‌تر است، اظهار کرد: یکی از مسائل مهمی که باعث رشد استفاده از کارت‌های شهروندی می‌شود، هماهنگی بیشتر بین ارگان‌های دولتی و خصوصی و شهرداری است، یعنی هر ارگانی برای خود یک کارت جدا صادر نکند بلکه یک کارت واحد صادر شود و در همه خدمات مربوط به ارگان‌ها مورد قبول واقع شود.

امیرشکاری با مقایسه کارت شهروندی با کارت‌های ملی در کشور، اضافه کرد: کارت‌های شهروندی نیز باید همانند کارت ملی که توسط یک نهاد صادر می‌شود در همه جای دیگر قابل ارائه باشد. این که هر نهادی برای خود کارت جداگانه داشته باشد نمی‌تواند در انجام امور شهروندان تصمیم‌گر باشد.

وی با بیان این که در حوزه صدور کارت‌های شهروندی هیچ منع قانونی وجود ندارد، گفت: ایراد اصلی در نبود هماهنگی و تمامیت خواهی سازمان‌ها است. این تصور وجود دارد که صدور کارت‌های شهروندی بسیار درآمدزا است، در حالی که اینگونه نیست و صدور این کارت‌ها بیشتر به منظور کاهش هزینه‌های عمومی و سهولت و سرعت بیشتر ارائه خدمات شهری به شهروندان است.

امیرشکاری در پایان با اشاره به مساله قدیمی کشمکش بر سر کرایه تاکسی‌ها در کشور بیان کرد: در هیچ جای دنیا ناوگان تاکسیرانی مانند ایران ارائه خدمت نمی‌کند، چرا که در همه جا تاکسی به صورت اصطلاحا دربست خدمت رسانی می‌کند اما در ایران تاکسی‌ها مینی بوسی عمل می‌کنند که از قضا همین حالت مینی‌بوسی این امکان را فراهم می‌کند تا مسئولان مربوطه با نصب دستگاه‌های کارت خوان یا نصب بارکدهایی برای پرداخت‌های موبایلی معضل پول خرد و یا اضافه دریافت تاکسیرانان را حل کنند.

گسترش کارت‌های پلاستیکی در اوایل دهه ۵۰ میلادی آغاز شد. هزینه پایین این کارت‌ها که از جنس پلی وینیل کلراید (PVC) بودند باعث شد تا به سرعت جای کارت‌های کاغذی که تحمل تنش‌های فیزیکی و تغییرات آب و هوا را ندارند را بگیرند. اولین کارت پرداخت در سال ۱۹۵۰ توسط Diners Club به صورت محدود برای اعضای ویژه ساخته شد تا به جای پول نقد از آن استفاده کنند. در ادامه رستوران‌ها و هتل‌ها هم به استفاده از این نوع کارت‌ها اقدام کردند به خاطر همین در آن دوره از آنها به عنوان کارت سفر و سرگرمی یاد می‌شد اما امروزه کارت‌های هوشمند یا کارت‌های شهروندی با استفاده از همین فناوری طراحی و در شهرها به کار گرفته شدند. این کارت‌ها امکان پرداخت کلیه خدمات شهری را به صورت الکترونیکی و بدون نیاز به پرداخت پول نقد فراهم می‌آورند که هم در سرعت و هم هزینه‌ها موجب صرفه جویی می‌شوند.