به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایرنا، در حالی که محرومیت یک تیم و کسر امتیاز در لیگ های خارجی ممکن است تنها به عذرخواهی و استعفای مدیران آن باشگاه منجر شود اما در ایران و با قطعی شدن جریمه، حکم محرومیت به مانند توپی است که مدیران مختلف فوتبال و باشگاه ها سعی دارند آن را به دیگری پاس داده و بار مسوولیت خود را کم کنند.
مصداق کامل این فرار از پاسخگویی در پرونده «مانوئل ژوزه» سرمربی پرتغالی پیشین تیم فوتبال پرسپولیس است که پس از تایید محکومیت این باشگاه و پرداخت جریمه های کلان، مسوولان وقت سعی داشتند تا خود را مبرا از این اشتباه کرده و مدیران پیشین را در این کار مقصر جلوه دهند.
بسیاری از کارشناسان با بررسی محرومیت باشگاه های ایرانی و بازنده بودن آنها در دعاوی بین المللی به این واقعیت اعتراف می کنند که شیوه تنظیم قرارداد در ایران با الگوی حرفه ای آن در دنیای فوتبال بسیار متفاوت است؛ شیوه تنظیم قرارداد بازیکنان داخلی و مشهور کشورمان همراه با بازیکنان خارجی شاغل در لیگ برتر از یک قاعده خاص پیروی می کند که در کمتر کشوری اجرا می شود.
این در حالی است که در فوتبال حرفه ای روز دنیا در زمان عقد قرارداد با بازیکنان، کادر فنی، اسپانسر (حمایت کنندگان مالی) و تمامی معاونت ها در زمینه بند بند قرارداد نظر می دهند و پس از تایید تمامی آنان، قرارداد نهایی امضا می شود اما در ایران بنا بر برخی از اخبار، رویه عقد قرار داد اینگونه نیست.
روند عقد قرارداد در کشور ما به این شکل است که ابتدا بازیکن به همراه ایجنت یا همان مدیر برنامه هایش به منظور دیدار با مدیرعامل یا سرپرست باشگاه به دفتر باشگاه یا محلی در خارج از باشگاه می رود و پس از ایراد شرط و شروط های مورد نظر امضا قرارداد صورت می گیرد و از آنجا که غالب مدیران فوتبالی کشورمان ورزشی نبوده و از تبعات امضای خود در محاکم داخلی و بین المللی آگاه نیستند با یک امضای ساده خود و باشگاه را در بسیاری از موارد به دردسر می اندازند.
به عنوان مثال مهدی طارمی مهاجم سابق تیم فوتبال پرسپولیس یکی از این بازیکنان است که پس از یک دوره موفق در پرسپولیس و هنگامی که شناخته تر از قبل شده بود با قراردادن بندی در قراردادش اجازه یافت به طور یک طرفه قرارداد خود را فسخ و به باشگاه دیگری برود.
و اما در خصوص قرارداد بازیکنان خارجی شاغل در لیگ برتر، سابق بر این بازیکنان خارجی بدون تست فنی و بررسی رزومه (سابقه حرفه ای) برای باشگاه های داخلی جذب می شدند.
بارزترین نمونه سوء مدیریت در این زمینه را می توان در قرارداد «پائولو روبرتو دی کارمو» بازیکن برزیلی تیم پرسپولیس مشاهده کرد. وی که بازی هایش در زمین به سوژه رسانه ها تبدیل شده بود پس از دریافت 70 هزار دلار از تیم پرسپولیس، این تیم را ترک کرد.
نکته قابل توجه در قراردادهای بازیکنان خارجی که بیشتر به محکومیت باشگاه های داخلی می انجامد، عدم آشنایی مدیران با قوانین و مقررات بین المللی برای جذب و یا فسخ قرارداد بازیکنان خارجی است و این دو؛ مشکلات قراردادهای بین المللی با بازیکنان فوتبال در کشور ما را بیشتر از قبل می کند.
در حالی که نقل و انتقالات بازیکنان در لیگ های معتبر دنیا به واسطه مدیر برنامه «ایجنت» انجام می شود اما در ایران ایجنت به معنای رسمی آن کمتر قابل مشاهده است و در برخی از مواقع پای برخی از اعضای کادر فنی در استخدام بازیکن خارجی به میان خواهد آمد که امروزه و به لطف ارتباطات بین المللی در حوزه فوتبال این روزها ایجنت های فارسی زبان نیز در این حرفه زیاد شده و فعالیتشان در ایران نیز بیش از بیش گسترش یافته است.
البته در این بین نباید نقش دلالان و واسطه ها در تحمیل بازیکن خارجی به لیگ برتر را دست کم گرفت که موجب شده کادر فنی و مدیریتی باشگاه ها در برخی از مواقع بدون آزمایش پزشکی و تست فنی با بازیکن و مدیر برنامه وی وارد مذاکره شوند.
نمونه بارز این کم توجهی «عادل شیحی» بازیکن مراکشی – آلمانی تیم فوتبال استقلال بود. او بدون حتی یک دقیقه بازی، این تیم را با مصدومیت ترک کرد و پس از شکایت به فیفا موفق شد استقلال را در سال 1395 از پنجره نقل و انتقالات زمستانی محروم کند.
بی توجهی به توانایی فنی و سلامت جسمی و روحی بازیکنان در نهایت موجب شده تا در یک دهه گذشته شاهد باشیم عملکرد یک بازیکن خارجی با میزان دستمزد وی هیچ همخوانی نداشته باشد. ناهماهنگ بودن کیفیت کار بازیکن با دستمزدها، حقیقتی است که هر سال می توان نمود آن را به شیوه های مختلف در تیم های ایرانی به ویژه استقلال و پرسپولیس مشاهده کرد.
با این شرایط و جریمه های متوالی باشگاه های شاغل در لیگ برتر در یک دهه گذشته و باخت این باشگاه ها در دعاوی بین المللی، لازم است نسبت به قوانین و مقررات امضای قرار داد با بازیکن خارجی تجدید نظر به عمل آید.
استخدام مدیران ورزشی یکی از ضرورت هایی است که باید در دستور کار مسئولان قرار گیرد. مدیرانی که نسبت به مسائل حرفه ای فوتبال و شرایط نقل و انتقالات روز دنیا آگاهی کامل داشته باشند. در این زمینه باید مسئولان ورزش و امور جوانان در کنار فدراسیون فوتبال حساسیت بیشتری نسبت به انتخاب مدیران و اعضای هیات مدیره باشگاه های کشور داشته باشند تا در آینده کمتر شاهد تکرار محرومیت های فوتبالی باشیم.
از دیگر لازمه های مقابله با محرومیت های بین المللی فوتبال ایران، دستیابی به کرسی در فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) است زیرا محرومیت به خاطر پرونده های فوتبالی مربوط به دیروز و امروز نیست بلکه یک رویه مستمر در سال های گذشته است که در حکم هایی مانند محرومیت استقلال از لیگ قهرمانان آسیا، برنده شدن عراق در ماجرای استفاده از بازیکن دوپینگی در جام ملت های آسیا، محرومیت تیم فوتبال امید و کسر امتیاز از باشگاه های پرسپولیس تهران، ملوان بندر انزلی، پدیده مشهد و پاس همدان نظاره گر آن بودیم.
