به گزارش اقتصادآنلاین، شهر بانو امانی در شصت و چهارمین جلسه شورا و در نطق پیش از دستور خود گفت:همکاران محترم، اصل 7 و 7 اصلِ فصلِ 7 از قانون اساسی 177 اصلی ما، به شوراها اختصاص دارد و اولین انتخابات شوراها، در 7 اسفند سال 77 و توسط دولت 7اُم، برگزار شد. نهادِ شورا به عدد 7، گره جالبی خورده است. این 7های جالبِ تصادفی را به فال نیک میگیرم برای سرعت بخشیدن به بالندگیِ کند و آهسته این نهاد سیاسی اجتماعی که استخوان بندی اداره‌کرد جوامع است.
وی ادامه داد: اولین انتخابات شوراها، 20 سال پس از انقلاب و 20 سال پیش از زمان حاضر برگزار شد. 20 سال پس از زمانی که امام راحل چنین دستور دادند: "در جهت استقرار حکومت مردمی در ایران و حاکمیت مردم بر سرنوشت خویش که از ضرورتهای نظام جمهوری اسلامی است لازم می دانم بی درنگ به تهیه آیین نامه اجرایی شوراها برای اداره امور محل شهر و روستا در سراسر ایران اقدام و پس از تصویب به دولت ابلاغ نمایید تا دولت بلافاصله به مرحله اجرا در آورد ."
امانی افزود: همینطور، 20 سال پس از تلاشهای مرحوم آیت الله طالقانی در ایجاد این نهاد اجتماعی سیاسی که زمانی فرمودند "صد‌ها بار گفتم که مساله شورا از اساسیترین مسائل اسلامی است. خداوند حتی به پیغمبرش با آن عظمت میگوید با این مردم مشورت کن، به این‌ها شخصیت بده، بدانند که مسوولیت دارند، متکی به شخص رهبر نباشند.
عضو شورا اظهار داشت: این اصل اسلامی است. یعنی همه مردم از خانه و زندگی و واحد‌ها باید در کارشان با هم مشورت کنند... چرا نمیشود؟ نمیدانم. امام دستور میدهد، ما هم فریاد میکشیم، دولت هم تصویب می‌کند ولی عملی نمیشود. گروههایی، افرادی دستاندرکار، شاید این‌طور تشخیص بدهند اگر شورا باشد دیگر ما چکاره هستیم؟"
امانی خاطر نشان ساخت: مدیریت سیاسی شورایی در ایران، فراز و فرود زیادی پشت سر گذاشته، از آمال مشروطه خواهان و ایده های اولیه انجمن های ایالتی ولایتی تا فرمان امام و تلاشهای مرحوم آیت الله طالقانی و نهایتا استقرار این نهاد در زمان ریاست جمهوری آقای خاتمی. این تفکر شورایی، در مسیرِ بالندگی‌اش، شاید بیش از خودِ مشروطه، تغییرات ژرفی در نظام سیاسی و اجتماعی ما پدید آورده است.
وی ادامه داد: رشد بسیار کندِ نهادینه شدن شوراها، پس از گذشت بیش از صدسال از اولین تلاشهای رسمی(اصول 91 و 92 متمم قانون اساسی، سال 1285)، نهایتا اکنون نهادی را شکل داده که صرفا می تواند 3 نقشِ البته مهم خودش با رای مستقیم مردم انتخاب شود ، شهرداران را انتخاب کند و بودجه شهرداریها را تصویب و نظارت کند ، هرچند محدود، از طریق دولت یا مستقیم، به مجلس، "طرح" پیشنهاد دهد ، ایفا کند که با جایگاه و شان واقعی شورا همخوانی ندارد.
امانی گفت: اگر هدف از شوراها، همانگونه که در فرمایش امام نیز آمده است، ایجاد حکومت مردمی و حاکمیت مردم بر سرنوشت خود است، با این سه نقشِ ابتدایی و اولیه نمیتوان به این اهداف دست یافت.
وی ادامه داد: در مورد لزوم تقویت نهادِ شورا و پذیرشِ مفهومِ مجالس و دولت‌های محلی، در دو سطح کلان و خرد، دو نکته را یادآور میشوم. در سطح کلان، مجالس ملی و شوراهای استان و شهر و روستا، در کنار یکدیگر، بافتی مردمی و سرزنده از قدرت سیاسی را شکل میدهند که ضرورتِ اکنونِ ایران است. تا زمانیکه، کار مردم به مردم واگذار نشود و تصمیم‌ها در جایی دور از دسترس مردم گرفته شود، به ویژه به لحاظ امنیتی و اقتصادی، باید دائم نگرانِ نگه‌داشتِ سنگ‌ها بر روی هم باشیم که کاری عبث و بس دشوار و پرهزینه خواهد بود. چنانکه تاکنون فرصت سوزی کرده‌ایم و و با این بی‌توجهی به نهاد شورا و سپردن امور مردم به دست خودشان، اکنون، هزینه های گزافی متحمل میشویم. چه نظام و چه مردم.
امانی گفت: در سطح خرد نیز، سپردنِ امور مردم به مردم از طریق شوراها، کمک خواهد کرد که به آرزوی دیرینه‌مان یعنی کوچک‌سازی دولت مرکزی دست یابیم. اگر شوراها به جایگاه واقعی خود دست یابند، و در ذیل قانون، تصمیم‌گیری در موارد بیشتری از امور مردم بر عهده شوراها باشد، به طور طبیعی، سطح تصدی‌گریِ دولت‌های محلی که توسط این پارلمانهای محلی یعنی شوراها تشکیل میشوند افزایش یافته و بار بیشتری از مسولیتهای دولتِ مرکزی را برعهده خواهند گرفت. شوراها و شهرداریها، یک راه‌حل مردمسالارانه در کوچک سازی دولت مرکزی هستند.
وی ادامه داد : البته که عزم برای تقویت این نهادهای محلی، و توزیعِ تصدی‌گری و توزیعِ قدرت، یک دولت و یک مجلس قوی و با اندیشه بالا نیاز دارد که ترجیح دهد نیروی خود را صرف امور بالادستی کند. بخشش و توزیع، برکات فراوانی دارد که نصیب بخشنده نیز می‌شود. البته، هر وجودی، بخشنده نیست.
امانی خاطر نشان ساخت: امیدوارم احزابِ پیروز در انتخابات و شورای عالی استانها، بیشترِ توجهشان را به این موضوعِ بنیادین جلب کنند و با همکاری دولت و مجلس، در این راستا گامهای لازم را بردارند. تردید نداشته باشیم که افزایش اختیارات شوراها و ذیل آن، شهرداریها، بویژه در شرایط کنونیِ کشور، یک امرِ فوری و ضرورتِ اجتناب‌ناپذیر است. 20 سالی که از اولین انتخابات شوراها میگذرد، زمان کافی برای عبور از این دوره مقدماتی و تمرین مردمسالاری محلی بوده است.
عضو شورا ادامه داد: و اما در سالی که گذشت، شورای پنجم، قبض و بسطی از انسجام را تجربه کرد و نهایتا با رای یکپارچه به جناب آقای افشانی، نمره قبولی در آزمونِ وحدت در رویه و رفتار را اخذ کرد. اختلاف در افکار طبیعی است، آنچه مهم است، تفاهم و انسجامِ رای بر سرِ اجراست.
امانی گفت:یکشنبه هفته گذشته، به گمان من، شورای شهر تهران، این امر را ثابت کرد که در عینِ وجود انواع فشار های بیرونی و نیز اختلاف سلیقه‌های درونی، نهاد شورا به حدی از کارآزمودگی رسیده است که بتوان بر این نهاد اتکا کرد و وظایف بیشتری محولش کرد.
عضو کمیسیون عمران و حمل و نقل گفت: جناب آقای سید محمدعلی افشانی، شهردار محترم تهران، انتخاب جنابعالی حاصل این انسجام و وحدت رویه است. انتخابتان را مجددا تبریک عرض میکنم و دو نکته را یادآور میشوم.
وی افزود: یک اینکه انتخاب جنابعالی، همانطور که عرض کردم، یکی از نقاط عطف انسجام گروهی در سطح شوراهاست. و شاید الگو برای سایر واحدهای شورایی. لذا توجه جنابعالی را به این موضوع جلب میکنم و عرض میدارم که ارتباط منسجم شما و مدیرانتان با شورا، تقویت‌کننده این مدل از انسجام رفتاری در تفکر شورایی خواهد بود و از طرفی با توجه به مسولیت سنگینی که به شما محول شده، بدانید که تنها نیستید و با پشتیبانیِ این شورای منسجم، حمایت بخش عمده‌ای از مردم شهر را نیز به همراه دارید.
امانی تصریح کرد: دو اینکه، آنچه در تهران مفقود است، معنی و هویت است و البته گامهای بزرگ و شجاعانه برای رسیدن به این معنی و هویت. جنابعالی به عنوان یک مدیر موفقِ عمرانی و پروژه شناخته شده‌اید. لکن، تهران به اندازه کافی در اثر پروژه‌های ناهمسو، مورد آزار قرار گرفته است. ازجنابعالی انتظار دارم تهران را و پروژه‌هایش را، در زیر چتری از یک معنی و هویتِ بالادست که مورد تایید شورا نیز باشد توسعه پایدار دهید.
دیروز، 29 اردیبهشت، سالگرد انتخابات شورای شهر بود. انتخاباتی که هم درصد مشارکت شگفت‌آور بود و هم تعداد آرای لیستِ پیروز. این حجم مشارکت و این تعداد رای، یک معنی بیشتر ندارد و آن اینکه، ما برای بازآفرینی راهی جز موفقیت نداریم و بار بسیار سنگینی بر دوش ماست.
