به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از خبرآنلاین، بزرگ لشگری که متولد 27 فروردین 1302 بود، امروز سه شنبه 21 فروردین ماه و تنها چند روز مانده به تولد 95 سالگی‌اش درگذشت. او پس از آموختن نواختن ویولن، کمانچه و اصول آهنگسازی را نزد استادانی چون حسن بهاری، اصغر بهاری، ابوالحسن صبا، حسین یاحقی، روبیک گریگوریان، روح‌الله خالقی و... فرا گرفت. لشگری در 21 سالگی به عنوان سولیست ویولن به ارکستر مرتضی خان محجوبی پیوست و از سال 1324 همکاری‌اش را با رادیو و ویژه برنامه موسیقی «گل‌ها» شروع کرد. 

در 28 فروردین سال 93، بسیاری از اهالی موسیقی ایران در موزه موسیقی گردهم آمدند و در جشن تولد و بزرگداشت بزرگ لشگری شرکت کردند که گزارش کامل آن را می توانید اینجا  بخوانید. صحبت‌های فرهاد فخرالدینی، امین‌‌الله رشیدی، محمد سریر، اکبر گلپایگانی و ایرج خواجه امیری در آن مراسم با هم مرور می‌کنیم.

 محمد سریر: «امروزه در میان نوازنده‌های موسیقی، تکنیک نوازندگی با پیشرفت‌های بسیاری همراه بوده است، ‌ اما موسیقی تکنیک نیست، خلاقیت است. کسانی چون بزرگ لشگری که بر خلاقیتش تکیه کرد، اکنون آثارش در ذهن مردم باقی مانده است.» 

فرهاد فخرالدینی: «پس از این همه سال صدای آهنگ‌های ایشان هنوز در ذهنم است. ملودی‌هایش آن‌قدر روان و سلیس بود که در ذهن ما می‌نشست.»

اکبر گلپایگانی (گلپا):  «اول از همه می‌خواهم بر شخصیت بسیار خوب و اخلاق و منش بزرگوارانه ایشان تاکید کنم. در تمام سال‌هایی که آقا بزرگ را می‌شناسم، زندگی پاک و پاکیزه‌ای داشته است. در واقع بزرگ همیشه بزرگ و مورد احترام همه بوده است. بزرگ لشگری هم نوازنده چیره دست ویولن بوده، هم ارکستر‌ها را به خوبی سرپرستی کرده و هم ملودهای بسیار خوبی را ساخته است. از این رو هنرمندی شاخص و تاثیر گذار در موسیقی ایرانی به شمار می‌آید. ملودی‌هایی که آقا بزرگ ساخته، بر دل مردم نشسته و ماندگار شده است. فکر می‌کنم علاوه بر دانش و خلاقیت هنری، صفای درونی او هم در آفرینش این آثار نقش مهمی داشته است.» 

حسین خواجه امیری (ایرج): «اگر چه همکاری من و آقا بزرگ معدود و محدود بوده است، اما سال‌های سال کار‌هایش را می‌شنیدم که همگی تازگی و سادگی را همراه هم داشتند. آن سال‌های قدیم، بزرگ مثل خیلی دیگر از هنرمندان دیگر برای پول کار نمی‌کرد و به هنرش عشق می‌ورزید. همین عشق رمز ماندگای آثار اوست که هنوز هواخواهان زیادی دارد. موسیقی ایرانی هویت و فرهنگ ماست که باید قدر هنرمندان پیشکسوت آن چون بزرگ لشگری را همیشه قدر بدانیم.»

 امین الله رشیدی: «آهنگ‌های بزرگ لشگری در مرز سنت و نوگرایی بود. او مثل بسیاری از هنرمندان هم دوره‌اش با اینکه ریشه در سنت‌های موسیقی ایرانی داشت، اما کار‌هایش حال و هوای مدرن داشت. او در همه سال‌های فعالیتش در رادیو، هم از نظر هنری و هم از نظر رفتار و کردار، شخصیتی قابل احترام بود و برای همکارانش دوست خوبی هم به شمار می‌آمد.»