به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از تسنیم، سید محمد بهشتی در «مراسم رونمایی از فصلنامه مطالعات باستان شناسی پارسه اظهار داشت: دوران زیادی از زندگی من در حال سپری شد که چیزهایی یاد می‌گرفتم بدون آنکه بدانم، اما زمانیکه به سازمان میراث فرهنگی آمدم خیلی چیزها آموختم در حالیکه می‌فهمیدم که یاد گرفتم و این برای من شیرینی زیادی دارد.
وی افزود: فرق این دو یاد گیری این است که در اولی از جهل خودمان بی‌خبریم پس از علم‌مان نیز بی‌خبریم ولی در دومی چون از نادانیمان مطلع هستیم دانستن برایمان شیرین و لذت بخش می‌شود.
بهشتی شخصی که می‌فهمد نمی‌داند را به فرد تشنه ای تشبیه کرد که هیچ کس به اندازه او گوارایی آب را درک نمی‌کند و گفت: پس ندانستن هم خودش ثروتی است مثل دانستن که لذتی به همراه دارد.
رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با اشاره به صدمات جبران ناپذیری که جابجایی پژوهشگاه و مرکز اسناد از تهران به شیراز در دولت نهم و دهم به تشکیلات زد، گفت: در آن زمان به دلیل اهمیت اسناد هنگامی که فرد یا دستگاهی سندی را لازم داشت بعد از کلی نامه نگاری با اکراه می‌توانست از آن استفاده کند ولی ای کاش هر آنچه سند داشتیم در اختیار علاقمندان قرار می‌دادیم.
وی با اشاره به این ضرب المثل که هر سه بار اسباب کشی یک آتش سوزی به همراه دارد، گفت: در مرکز اسناد هر اسباب کشی 10 آتش سوزی دارد.
بهشتی در ادامه با اشاره به برخی خسارات در انجام مطالعات حوزه باستان شناسی افزود: اینها غیر قابل بازگشت هستند و همه این کار ها را به قیمت اینکه یک گزارش تهیه کنیم و مقاله ای بنویسم انجام می‌دهیم.
وی با بیان اینکه آنقدر این نوشتار ارزشمند است که به خسارت پرخرجی که وارد آمده می‌ارزد، افزود: خدا از سر تقصیرات آنهایی که نمی‌نویسند و می‌نویسند و منتشر نمی‌کنند بگذرد.
بهشتی با بزرگ شمردن چاپ و انتشار کتاب ، مجله و ... در حوزه باستان شناسی اظهار داشت: نقطه آغاز و نفس این کار ارزشمند است حال چه بهتر که از نظر کیفیت علمی و داشتن نظم و ترتیب نیز بهتر باشد.
رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری تصریح کرد: از همکاران خواسته ام هر آنچه دارند در اختیار متقاضیان قرار دهند زیرا ممکن است اتفاق تلخی که برای مرکز اسناد افتاد برای سایر مراکز نیز روی دهد.
وی خطاب به باستان شناسان گفت: هر چه دارید بنویسید اگر ضعیف است در نسخه بعدی تکمیل کنید، عمر ما عمر نوح نیست و اگر به پشت سر خودمان نگاه کنیم می‌بینیم که چه چیزهای نانوشته ای دفن شده‌اند و راه دسترسی به آنها نه تنها کوتاه شده بلکه دیگر امکان ندارد.
