به گزارش باشگاه در و پنجره و نما

به گزارش ایرنا ، ماجرا زمانی پررنگ شده و توجه دولتمردان و رسانه های هند را به خود جلب کرد که دهلی نو متوجه شد یک شرکت چینی پذیرفته است بندری به نام هامبانتوتا را در سریلانکا با هزینه خود احداث کند. دولت سریلانکا قبل از آن، از هند خواسته بود این پروژه را انجام دهد اما کارشناسان هندی آنرا غیر اقتصادی ارزیابی کرده و از انجام آن سرباز زدند. پس از مدتی شرکت چنین این بندر را احداث و عملیاتی کرد و مدت طولانی هم صبر کرد که سریلانکا وامی را که از این شرکت برای انجام سهم خود از پروژه دریافت کرده بود بازپرداخت کند. اما این بندر درآمدی نداشت بنابراین چین هامبانتوتا را برای 99 سال اجاره کرد تا از درآمدهای آن ضرر خود را جبران کند.
این باعث نگرانی وسیع هندی ها شد چون حالا دیگر چینی ها علاوه بر کشور خود ، در خاک یک همسایه دیگر هند حضور یافته بودند که وضعیت بسیار خطرناکی برای هند ایجاد می کرد.
اما این پایان ماجرا نبود. این داستان در مالدیو، نپال و بوتان، پاکستان و افغانستان در عرصه های مختلف اقتصادی ادامه یافت و حتی به جیبوتی در آفریقا هم کشید. این کشور نیز از وام چینی ها استفاده کرد اما چون نتوانست آن را بازپرداخت کند مجبور شد زمین بندری به مساحت 200 هکتار را به چینی ها واگذار کند تا آنها اولین پایگاه خارجی دریایی خود را در یک نقطه راهبردی احداث کنند.
سیل وام های چینی که به همسایگان هند سرازیر شده است و نتیجه ای جز به نفع پکن ندارد و همه را از نظر مالی به دام خود می اندازد، به معنای تنگ شدن دایره نفوذ و قدرت مانوور هند در منطقه ای است که به طور سنتی قرنها حوزه نفوذ آن بوده است.
هر چند از چند سال برخی تحلیلگران نسبت به این پدیده خزنده به مسوولان سیاست خارجی هند هشدار داده بودند اما امروز این مساله به یک نگرانی دائمی برای این کشور تبدیل شده است بخصوص آنکه پاکستان به عنوان یک همسایه هسته ای که روابط نه چندان دوستانه ای با هند دارد با استفاده از وام چین به عنوان یک همسایه هسته ای و رقیب دیگر هندی ها در حال توسعه بندری درست در گلوگاه ورودی به اقیانوس هند است که از قضا تا بندر چابهار ایران که با مشارکت هندی ها در حال توسعه است فاصله ای اندک دارد.
اقتصاددانان هندی، سیاست جدید چین در اعطای وام های کلان به کشورهایی را که خودشان از همان اول می دانند توانایی بازپرداخت آن ها را نخواهند داشت 'استعمار نو' لقب داده اند.
کشورهای بسیار کوچک یا ضعیف به دام این سیاست افتاده و مجبور شده اند تسلیم آن شوند اما سیاستمداران کهنه کار منطقه جنوب آسیا که تجربه دوران استعمار را دارند در مقابل آن مقاومت کرده اند. به عنوان مثلا ماهاتیر محمد نخست وزیر 93 ساله مالزی پیشنهاد سرمایه گذاری 22 میلیارد دلاری چین در کشورش را رد کرده و گفت مالزی نمی تواند چنین رفتاری را تحمل کند. چون نمی خواهد نوع جدیدی استعمار بوجود آید. واضح است که کشورهای فقیر نمی توانند با کشورهای ثروتمند همگام شوند.
وی گفت سیاست جدید چینی در واقع شکل جدید استعمار است چون پکن می داند که وقتی مقدار زیادی پول به یک کشور فقیر برای انجام یک پروژه می دهد، نمی تواند آن را بازپس بگیرد پس در نهایت خود آن پروژه را مالک خواهد شد.
آنچه نگرانی هند در مورد این سیاست چین را بسیار جدی و عمیق می سازد آن است که پکن به طور خاص روی بنادری متمرکز شده است که امکان دسترسی به آب های عمیق که تردد کشتی های عظیم تجاری و نظامی را ممکن می سازد فراهم می کنند. این بنادر می توانند حتی می توانند کشتی های هواپیمابر را نیز میزبانی کنند.
این بنادر درآمد اقتصادی برای چین ندارند اما بزرگترین مزیت آنها کاهش نفوذ هند در منطقه و تنگ تر کردن دایره قدرت دولت دهلی نو است. تمام این بنادر به عنوان بندر 'اقتصادی-نظامی' تعریف شده اند.
هند بر این باور است که اعطای وام به کشورهای نیازمند و یا کشورهایی که دارای جایگاه راهبردی نظامی و اقتصادی هستند از سوی چین هدف نهایی تکمیل طرح 'یک جاده-یک کمربند' را دنبال می کند که دهلی نو به شدت با آن مخالف است و تاکنون از همکاری و پیوستن به آن خودداری کرده است. این طرح چینی ها شامل ایجاد یک بزرگ راه جهانی جاده ای، ریلی و دریایی می باشد که می خواهد چین را به مرکز همه فعالیت های دنیا تبدیل کند. این طرح که به سرعت رو به تکمیل است به شدت حضور نظامی چین در سراسر جهان را تسهیل و افزایش خواهد داد درست به همان شکل که در حال حاضر حضور زیردریایی های چینی در آب های سریلانکا، مالدیو و پاکستان موجب نگرانی هند شده است.
هند بدرستی می بیند که چین برغم تاکیدات مکرر دولتمردان پکن جنگی اعلام نشده را علیه دهلی نو در منطقه نفوذ هند در شبه قاره با موفقیت به پیش می برد که ابعاد پیدا و پنهان آن در آینده می تواند چالش های جدی برای سیاست خارجی هند ایجاد کند.
آساق**1424**1663**