شوربختانه  به دلایل گوناگون تاریخی و برپایه رخدادهای شگفت انگیز در ایران ، عادت به بزرگ نمایی حادثه ها باهدف های گوناگون مثل دادن آدرس اشتباهی درباره حادثه ای ویژه یا جلب توجه شنونده یا خواننده یک خبر یا سودبردن از بزرگ نمایی آن رخداد در میان ایرانیان ریشه دارد.

از سوی دیگر بسیار دیده و شنیده ایم اندازه یک رویداد از سر عمد کوچک انگاری را تجربه و از گستردگی و ژرفای آن رویداد کاسته می شود تا توجه کسی را جلب نکند و کنار گذاشته شود و به قول مشهور صدایش در نیاید و کسی از عمق ماجرا خبردار نشود .

برخی اوقات اما شاید مصلحت عمومی ایجاب کند برای دوره ای همه ابعاد یک رویداد انتشار نیابد و یک رخداد دیگر بزرگ نمایی منطقی شود تا به هدف بزرگتری برسیم. حتی در این صورت نیز یادمان باشد تکرار این رویه و سپس آشکارشدن واقعیت تمام عیار در باره آن رویدادها به سلب اعتماد عمومی منجر میشود . این سلب اعتماد عمومی به ویژه اگر شهروندان احساس کنند اخبار بزرگ نمایی شده  از سوی یک سازمان یا گروه با هدف آسیب زدن به گروه دیگر باشد بسیار دیرپاتر بوده و به دست آوردن اعتماد دوباره نظر شهروندان به کسانی که بزرگ نمایی کرده اند سالها به درازا می کشد.

بدترین وضع  در این بستر و زمینه این است که افراد و سازمانها بزرگ نما درباره همین رویداد یا رویداد مشابه  کوچک نمایی کرده اند. این روزها داستان تلخ رفتن ایران به زیر یک چتر با روسیه و کره شمالی و تصمیم برای تحریم این سه کشور از سوی دومجلس کنگره و سنای آمریکا به موضوعی داغ در میان گروهها و افراد سیاسی از طیف های مختلف دوجناح سیاسی و به ویژه میان دولت ومخالفان دولت از یکسو و میان طیف های معتدل ه ردو جناح تبدیل شده است.

عباس عراقچی یکی از مذاکره کنندگان ارشد در رسیدن به برجام پس از آنکه متن مفاد تحریم آشکار شد تحلیل کرد که آنچه در این متن وجوددارد عمق زیادی ندارد اما با این حال دولت با جدیت دنبال این است که از مجاری حقوقی بین المللی علیه این تحریم جدید اعتراض کرده و راه اجرای آن را که پس از امضای رییس جمهور قانونی می شود مسدود کنند.

از سوی دیگر علی لاریجانی رییس مجلس قانونگذاری ایران و یکی از بانفوذترین سیاستمداران جناح مقابل دولت نیز تصریح کرد رسانه ها باید در باره گستردگی و ژرفای تحریم های جدید واقع بین باشند و از بزرگنمایی و اغراق در باره پیامدهای این قانون اجتناب کنند. از سوی دیگر اما گروه هایی قرار دارند که با بزرگنمایی درباره این تحریم خواستار رفتار خارج از عرف بین المللی از طرف دولت هستند. این طیف اخیر اصولا مخالف جدی پروسه برجام بوده و تلاش برنامه ریزی پرحجمی برای باطل اعلام کردن برجام انجام داده اند. شماری از این افراد ازجمله افراد و گروههایی هستند که دربرابر بدترین تحریمهای سیستماتیک اعلام و اجراشده آمریکا ، اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد کوچک نمایی کرده و می گفتند این تحریم ها اقتصاد ایران را تقویت می کند.

واقعیت را باید پذیرفت  و بخشی از این واقعیت که حالا از سوی آمریکایی ها پنهان نگهداشته نمی شود نیز این است که این کشور قصد دارد با این تحریمها راه بیرون رفتن اقتصاد ایران از روزهای دشوار را مسدود کند و این چیز تازه ای نیست. اما اغراق در باره این تحریم های تازه معنایش افراط  درباره آنها است و واکنشی درست برعکس تفریط در تحریم های قبلی است. باید بپذیریم هر تحریم کوچک و بزرگ برای اقتصاد شکننده ایران آسیب ساز است و باید قبول کنیم روش های غیر منطقی و هیجانی و از سر احساس آسیب ها را بیشتر می کند.

یادمان باشد برخلاف اوایل دهه 1390 که اعضای با نفوذ اتحادیه اروپا ،کانادا ، استرالیا ، ژاپن و برخی کشورهای دیگر با آمریکایی ها متحد شدند این بار حاضر نیستند با دونالد ترامپ متحد شوند و بدون تردید این تحریم های جدید علیه ایران را که هرگز گستردگی تحریم های قبلی را ندارد در عمل کم اثرتر خواهند کرد. به نظر می رسد افراد و احزاب و گروههای سیاسی باید ضمن ایستادگی تا سرحد برانداختن رژیم تحریم ها از مجاری حقوقی بین المللی از افتادن در دام رفتارهایی که این کار آمریکایی ها را توجیه کند از دست یازیدن به اعمالی که نهاد دولت را بی اثر کند دوری کنند.

*نایب رییس اتاق ایران