اما در رابطه با مشکلات عظیمی که بشر در آینده با آنها روبرو است چطور؟ 30 سال بعد، چه مشکلاتی بشر را تهدید می کنند؟ طبیعتا پیش بینی آن غیر ممکن است، ولی ما می توانیم سرنخ هایی را در رابطه با این مساله با توجه به روند پیشرفت علم و تکنولوژی بیابیم.

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از فرادید، در ادامه به برخی از مشکلات بالقوه بزرگ که در آینده ممکن است با آنها روبرو شویم، می پردازیم:

دستکاری ژنتیکی انسان‌ها

سال گذشته، در رابطه با تکنولوژی جدیدی که این امکان را به وجود می آورد که بتوانیم دی ان ای انسان ها را دستکاری کنیم، مناظرات و مباحث مفصلی میان دانشمندان در گرفت. این تکنولوژی که کریسپر نامیده می شود، به منظور بازسازی دی ان ای ها در جهت زدودن بیماری های مهلکی نظیر سرطان از چرخه حیات است.

به نظر عالی می رسد، اینطور نیست؟ اما آن روی قضیه را هم تصور کنید؛ بدین صورت که این داستان تبدیل به یک پروژه متکبرانه فلسفه یوژنیک(فلسفه به نژادی) شود که به طراحی نوزادان می پردازد. به عبارتی دیگر، فقط جنین هایی برای داشتن حق حیات انتخاب می شوند که دارای میزان قابل قبولی از هوش و یا دارای خصوصیات فیزیکی مشخصی باشند.

البته با توجه به اینکه هنوز از این تکنولوژی استفاده چندانی نشده است، نمی توان از آن به عنوان چالش بزرگ بشریت در حال حاضر یاد کرد، ولی با توجه به پیامد های توسعه آن، ما باید برای هر گونه رخدادی آماده باشیم. تمام این ها دلیل محکمی است بر اینکه مطمئن شویم که آیا اصول اخلاقی در آزمایشگاه ها، دانشگاه ها، و شرکت هایی که در رابطه با دستکاری دی ان ای انسان ها تحقیق می کنند، برقرار هست یا خیر.

چند ماه پیش، نیکلاس آگر، استاد اصول اخلاقی در دانشگاه ویکتوریا در ولینگتون نیوزلند به بی بی سی گفت: "اینکه ما خواهان نگهداری چه چیزهایی هستیم، مساله زمان بر است – در حقیقت اینکه ما خواهان داشتن چه نوع انسانی در آینده هستیم، دورنمای های متفاوتی را بر اساس سلایق گوناگون شامل می شوند." او اضافه کرد: "به واقع ما نمی توانیم با توجه به روند سریع پیشرفت تکنولوژی، در رابطه با مسایل اخلاقی حاصل از آنها سکوت کرده و به کناری بشینیم."

رشد فزاینده جمعیت و روند افزایشی میانگین طول عمر

در حقیقت ما فقط با مساله انفجار جمعیت جهان دست و پنجه نرم نخواهیم کرد – بلکه میانگین طول عمر آنها نیز از هر زمان دیگری بیشتر خواهد شد. البته این خیلی خوب است – اما تمامی این شهروندان سالمند نیازمند به مراقبت و نگهداری هستند. در واقع، تعداد افراد 100 ساله (و یا بالاتر از 100 سال) به 50 برابر خواهد رسید – از 500 هزار نفری که امروز هستند به 26 میلیون نفر تا سال 2100. همانند انگستان یا ژاپن و یا چین، که دارای جوامعی با درصد بالایی از افراد بالای 65 سال هستند، بسیاری دیگر از کشورها نیز به مانند آنها می شوند.

در چند دهه آینده، با توجه به بروز این پدیده، ما نیازمند به نگهداری بهتری از افراد سالمند خواهیم بود (ژاپن بدین منظور از ربات ها استفاده می کند) و شاید اتخاذ سیاست هایی مبنی بر اجازه ورود به مهاجران بیشتری به عنوان نیروی کار جوان تر و در بعضی موارد حتی سیاست هایی مبنی بر کاهش نرخ تولد.

شهر های گمشده

شما حتما نیاز ندارید که با دقت تمام به دنبال تغییرات گسترده در شهری مانند میامی در طول قرن 21 باشید – بالا آمدن سطح آب دریا به مرور باعث ناپدید شدن بخش هایی از شهر شده است. به دلیل تغییرات آب و هوایی، نه تنها وقوع سیل ها در خیابان به امری عادی تر نسبت به گذشته تبدیل گشته، بلکه الگوهای تغییرات آب و هوایی نیز بر نحوه طراحی ساختمان ها نیز اثر گذاشته است. جدا از دیوارهای دریایی (دیوارهایی بلند در جهت جلوگیری کردن از ورود آب به شهر)، شهرها به ساختمان هایی نیاز دارند که طبقه اولشان نسبت به ساختمان های پیشین از ارتفاع بلند تری برخوردار باشد. ولی این فقط بخشی از ماجرا است – اگر همین روند ادامه پیدا کند ما ممکن است با بحران هایی نظیر از دست دادن تمامی جزیره ها، ساحل های شهرها، و مناطقی با ارتفاع پست نظیر بنگلادش، باشیم. در نتیجه این پیامد اقتصاد این مناطق با روند رو به نزول شدیدی مواجه می شود و ما شاهد پدیده پناهندگان آب و هوایی به عنوان یک هنجار هستیم.

در حال حاضر نیز، با توجه به افزایش جمعیت شهری، این فشار بر شهرها رو به افزایش است. چنانچه تغییرات آب و هوایی منجر به مهاجرت در بعدی وسیع شود، می توان شاهد شکستن زیر ساخت ها، سرویس ها، و اقتصاد بود.

سیر تکاملی شبکه های اجتماعی

شبکه های اجتماعی باعث تغییری شگرف در ارتباطات ما در یک دهه گذشته شده اند. امروزه بیشتر مردم، اخبار روز را از طریق این شبکه ها مطلع می شوند و زمان زیادی از حضور خود در اینترنت را در این شبکه ها می گذرانند. در 30 سال آینده، شبکه های اجتماعی به چه شکلی در می آیند و باعث بروز چه تهدید هایی می شوند؟

دنیایی بدون حریم شخصی برای همه کس. این یکی از مشکلات ناشی از این پدیده است که ما هم اکنون نیز شاهدش هستیم. جدا از میل ما به حفظ حریم شخصی مان و حضور به صورت ناشناس در بعضی مکان ها، شبکه های اجتماعی باعث آزار و اذیت های اینترنتی و زورگیری های مجازی نیز شده اند. بسیاری از مراکز خیریه و بنیاد های غیر انتفاعی در سراسر جهان، با ترور های اینترنتی در مبارزه هستند، اما همچنان این سوال به قوت خود باقی است که آیا قوانین دولتی و شرکت های شبکه های مجازی (مانند فیس بوک) می توانند این مشکل را حل نمایند یا آیا مشکل روز به روز بدتر و بدتر می شود.

مساله مهم دیگر، مساله روند تولید اخبار و اطلاعات است: اگر این وضعیت ترویج اخبار دروغین باقی بماند، مردم به چه شکل دنیا را می بینند؟ اگر افراد ماه ها، سال ها، و حتی دهه ها از عمر خویش را به شنیدن اخبار غیر قابل اطمینان بگذرانند، نمی توان افق روشنی را برای یک جامعه متمدن به تصویر کشید.

عده ای بر این باور هستند که این مشکلات ناشی از رشد ناگهانی شبکه های اجتماعی است و در آینده نزدیک برطرف می شوند. اما در 30 سال بعد ما احتمالا شاهد مشکلات دیگری هستیم که هم اکنون حتی قادر به تصورش نیز نیستیم. فراموش نکنید که فیس بوک تازه 13 ساله است.

تنش های ژئوپلیتیکی نوین

سال گذشته شاهد ناامیدی بزرگی در رابطه با تراز شکنندگی ژئوپلیتیک جهان بودیم. این می تواند علامت سوال بزرگی برای پایداری جهانی در چند دهه آینده باشد.

کره شمالی آزمایشات موشکی متعددی انجام داد. هزاران پناهنده برای فرار از جنگ و آشفتگی از مرزها عبور کردند. هکرها با دخالت در انتخابات دیگر کشورها، باعث تغییر نتایج شدند.

احساسات ناسیونالیستی (ملی گرایی) رشدی فزاینده داشتند. عناوین خبری در سال 2016 (و حتی هم اکنون در سال 2017)، پر شده بودند از درام های سیاسی بی انتهایی که با میدان های مین ژئوپلیتیکی و تغییر مکان های بی سابقه ژئوپلیتیکی، تغذیه می شدند – مانند اعمال غیر قابل پیش بینی کره شمالی، وضعیت ناگوار پناهندگان سوری، یا خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا. با نگاهی به هک کردن های سیاسی در سطحی جهانی، آزمایشات اتمی، و دیگر تکنولوژی های خطرناک – حفظ دیپلماسی در سطحی هر چند ابتدایی امری حیاتی به نظر می رسد.

سفری ایمن با خودرو

با وجود رشد سریع شهری نشینی و صحبت از قطارهای فوق سریع و تکنولوژی های فوق العاده ای نظیر هایپرلوپ، خودروها کماکان به حیات خود ادامه می دهند و در واقع در چند دهه آینده تعداد بیشتری از آنها را در خیابان ها و جاده ها خواهیم دید.

تکنولوژی خودروهای بدون راننده به سرعت در حال توسعه است. شرکت های صاحب نام در صعنت تکنولوژی و کارخانجات مشهور خودروسازی به دنبال ساختن خودروهایی هستند که بدون رانندگی انسان حرکت کنند. اما جدا از این بحث، تعداد خودروها - فارغ از با راننده یا بدون آن - به یک موضوع مطالعاتی بسیار مهمی بدل گشته است. در کشورهایی مانند چین که شاهد رشد طبقه متوسط جامعه هستند، محیط ها و زیرساخت های کشور با وجود روند افزایش بار ترافیکی جاده ها و خیابان ها نیاز به بازسازی مجدد دارند و این به یک چالش بزرگ تبدیل شده است. چگونه ما از ایمن بودن جاده ها مطمئن شویم، از پس آلودگی هوا برآییم، و مطمئن باشیم که خودروهای بدون راننده تهدیدی در جاده ها نیستند؟

استفاده بیش از حد از منابع طبیعی کره زمین

دستگاه ها و تکنولوژی های جدیدی که شاخصه قرن 21 می باشند، همگی نیاز به فلزات کمیابی در کره زمین دارند – یک تلفن هوشمند به طور میانگین از بیش از 60 ماده اولیه تشکیل شده است. این باعث استفاده بیش از حد از منابع طبیعی کره زمین می شود: در چین، کشوری که 90 درصد فلزات کمیاب دنیا در آن یافت می شوند، این باور وجود دارد که در دو دهه آینده معادن آن کشور خالی می شوند – و به سختی می توان جایگزین های مناسبی برای آنها پیدا کرد.

سکنی گزیدن در سیاره ای دیگر

چگونه شرکت های سفرهای تفریحی فضایی می توانند اطمینان دهند که سفرهایشان ایمن هستند؟ چگونه ما راه هایی برای فرستادن انسان برای زندگی به مریخ یا دیگر سیارات پیدا کنیم؟ امری که استفان هاوکینگ در هر چه سریعتر عملی شدن آن تاکید می کند. سفرهای فضایی در حال حاضر فقط در حوزه آژانس های فضایی و میلیاردرها تعریف می شوند، اما زمانیکه برای همه افراد قابل دسترسی باشند، چالش های جدیدی پیش روی پای بشریت می گذارند. فضای خارج از کره زمین دیگر به عنوان یک مرز دست نیافتنی برای بشر نیست و می توان از آن در حال حاضر به عنوان حیاط خلوت کره زمین یاد کرد. با وجود سرمایه گذاری های بزرگی که در جهت فرستادن انسان به ماورای آسمان آبی می شود، تدارکات، ایمنی، و دیپلماسی از جمله مواردی هستند که باید بطور جدی بر روی آنها تفکر نمود.

تقویت قدرت ادراک

در حال حاضر تقویت قدرت ادراک به وسیله مواد مخدر امری رایج است (حال می خواهد قهوه باشد یا چیزی قوی تر مانند مدافینیل)، و بیشتر کشورهای توسعه یافته در حال حاضر بر روی تلفن های هوشمندشان به عنوان یک حافظه خارجی متکی هستند - اما بیایید چند دهه آینده را استخراج کنیم. تصور کنید داروها و موادی که باعث می شوند ما بهتر و سریعتر از آنچه هستنیم، تفکر کنیم و تکنولوژی هایی که به ما کمک می کنند که بالاتر از توانایی یک انسان بتوانیم برای ساعت ها یا روزها تمرکز کنیم – این پیشرفت ها در حال حاضر در حال تکامل در آزمایشات می باشند. سوالی که اینجا پیش می آید این است که: بر سر آنان که از عهده خرید این مواد و یا تکنولوژی ها بر نمی آیند، چه می آید؟ آیا باعث بیشتر شدن شکاف طبقاتی شده و این امکان را برای افراد پولدار فراهم می آورد که روز به روز بر ثروتشان افزوده شود؟ همچنین مسایل قانونی و اخلاقی نیز وجود دارند: نوشیدن قهوه قبل از نشستن در سر جلسه امتحان قابل قبول است اما آیا شما می توانید از یک تکنولوژی پیشرفته یا یک داروی هوشمند در جهت بالا بردن حافظه تان استفاده نمایید؟ این چالش ها در جهت تقویت هوشمند حافظه، از چالش های در حال ظهور در دهه های آتی هستند.

چیرگی هوش مصنوعی

ری کورزویل به عنوان یک محقق آینده نگر، دست به یک سری پیش گویی هایی زده که بعضی از آنها الهام گرایانه، و باقی آنها کاملا هشدار دهنده هستند. یکی از آنها بر این است که روزی هوش مصنوعی به سطحی از توسعه یافتگی می رسد که از هوش انسان بالاتر می رود و خودش می تواند مرتبا در توسعه خویش مفید باشد، به بیانی دیگر کاملا خودکار باشد.

اگر چه این موضوع به صورت جدی مورد توجه عموم مردم نیست ولی عده اندکی بر این باور هستند که هوش مصنوعی فقط به دنبال قدرتمندتر شدن نیست. در نتیجه، همانند موضوع دستکاری ژن ها، سازمان ها و انجمن هایی که در حوزه تکنولوژی و هوش مصنوعی فعالیت می کنند نیز باید اصول اخلاقی را رعایت کنند، چرا که هوش مصنوعی به مرور در قسمت های مختلف جامعه – از سلامت گرفته تا بازار های مالی- نفوذ می کند.

به عنوان خاتمه این سناریو، باید به این موضوع اذعان داشت که هوش مصنوعی به زودی بر نحوه زندگی و کار کردن ما به شکلی گسترده و عمیق تاثیر خواهد گذاشت. همچنین دور از ذهن نیست اگر در آینده بشنویم که یک هوش مصنوعی از کنترل سازنده اش خارج شده و باعث بروز یک فاجعه شده است – مانند کشتن عده ای از انسانها یا اختلاس های چند میلیون دلاری اینها همه تنها موضوعاتی بودند که ما برای سال 2050 متصور شده ایم.