چند روز پیش اما یک اتفاق تازه افتاده است، یک سایت رسمی خدمات عمومی در ونزوئلا آماری تکان‌دهنده در مورد وضعیت سلامت مردم این کشور منتشر کرده است. نرخ مرگ و میر نوزدان در سال گذشته نسبت به سال قبل از آن 30 درصد بیشتر شده است، نرخ مرگ و میر مادران در دوران بارداری و زایمان تا 65 درصد افزایش یافته است. نرخ ابتلا به مالاریا 76 درصد بیشتر شده است. تعداد زیادی از پزشکان در یکی دو سال اخیر از ونزوئلا مهاجرت کرده‌اند، کشور با کمبود واکسن، مکمل‌های غذایی و دارو روبروست و 85 درصد داروهایی که مردم نیاز دارند در کشور وجود ندارد.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، در سال گذشته، 11 هزار و 466 کودک زیر یک سال بر اثر مشکلات بهداشتی جان خود را از دست داده‌اند، 756 زن باردار در طول بارداری و یا تا 42 ساعت پس از به دنیا آوردن بچه‌هایشان درگذشته‌اند و بیمارستان‌ها دستگاه‌های لازم برای نگهداری از کودکان نارس را ندارند.
دیفتری که در دهه 90 در ونزوئلا کنترل شده بود، در سال گذشته دوباره سر بر آورده است؛ در حالی که در سال 2014 هیچ موردی از این بیماری در کشور گزارش نشده بود، در 2015 بیش از 320 نفر را مبتلا کرده است، طبق اسنادی که رویترز به آنها دست یافته است، در سال گذشته یک دختر 9 ساله مبتلا به دیفتری به دلیل عدم تشخیص درست، داروی آسم مصرف کرده و جان خود را از دست داده است، در حال حاضر در ونزوئلا امکانات کافی برای انجام آزمایش‌های تشخیصی معمولی هم وجود ندارد.
در سال 2016، ونزوئلا 240 هزار و 613 مورد ابتلا به مالاریا داشته است که نسبت به سال قبل از آن رشد 76 درصدی را نشان می‌دهد، علاوه بر این بیماری زیکا که مثل مالاریا از نیش پشه منتقل می‌شود، در سال 2016 در ونزوئلا 59 هزار و 348 نفر را مبتلا کرده؛ در حالی که در سال 2015 تنها 71 مورد از آن گزارش شده بود.
به گزارش رویترز، وزارت بهداشت ونزوئلا از اظهار نظر در مورد این آمار خودداری می‌کند و دولت "نیکولاس مادورو" مدعی است که طبقه مرفه جامعه دارو و تجهیزات پزشکی را احتکار می کند.
این تنها بخشی از فاجعه انسانی است که ونزوئلا امروز با آن دست و پنجه نرم می‌کند، در کشوری که تورم آن در چند سال اخیر مدام در شیب صعود قرار داشته و حالا به 500 درصد رسیده است، عکس‌های "هوگو چاوز" رییس‌جمهور فقید کشور هنوز روی دیوارها و برخی ساختمان‌های دولتی نگهداری می‌شود و مجسمه او در پایتخت، بزرگ‌ترین مجسمه یک رهبر سیاسی، از زمان سقوط مجسمه "صدام حسین" در بغداد است.
کمبود غذا، دارو، انرژی و شغل، بخشی از مشکل اقتصادی فعلی ونزوئلاست. بحران اقتصادی البته در این کشور تازگی ندارد، در دو دهه گذشته ونزوئلا یک بار در 1994 و بار دیگر در سال های 2009 و 2010 درگیر بحران‌های مالی و بانکی بوده است؛ اما بحران اخیر ، احتمالا یکی از بدترین بحران‌های اقتصاد سوسیالستی در دوران معاصر است و البته آن‌گونه که برخی توصیف می‌کنند "تازه‌ترین دیکتاتوری آمریکای جنوبی."
در آغاز افزایش قیمت نفت در دهه اول بعد از سال 2000 ونزوئلا سیاست‌های اقتصاد عدالتی را در پیش گرفت که بر مبنای آن توزیع عمومی غذای ارزان، خدمات بهداشتی ارزان و حتی مجانی و ثابت نگه‌داشتن قیمت‌ها به افزایش محبویت جریانی به رهبری هوگو چاوز و رسیدنش به ریاست‌جمهوری منجر شد. ماه عسل تا زمانی که قیمت نفت بالا بود ادامه داشت، چاوز حدود 19 هزار نفر از کارکنان صنعت نفت این کشور که تامین‌کننده اصلی در آمد آن است اخراج کرد و شغل آنها را به کسانی داد که به نظرش "تعهد" بیشتری به دیدگاه حاکم داشتند. بعد از آن راه را برای سرمایه‌گذاری شرکت‌های بزرگ نفتی در تولید نفت گران‌قیمت "شیل" در این کشور باز کرد؛ اما در عمل، در ضررهای احتمالی هم سهم بیشتر متوجه طرف داخلی می‌شد. با این روند، چند مدتی کشور به گونه‌ای اداره شد که حتی سازمان ملل ونزوئلا را در ردیف کشورهایی که شاخص توسعه انسانی‌شان با سرعت رو به پیشرفت است قرار داد، اما در همیشه روی یک پاشنه نمی‌چرخد.
حتی پیش از مرگ چاوز هم روشن بود که با کاهش قیمت نفت، کشوری که تمام درآمدهایش از فروش نفت تامین می‌شود و سیستم اداره‌اش دچار فساد است، در آستانه بحران قرار دارد، مرگ چاوز اوضاع را بدتر هم کرد. رییس‌جمهور بعدی، نیکولاس مادرو، وارث دولتی شد که همه جور مشکلی داشت؛ از بحران بیکاری گرفته تا کمبود دارو و غذا و فساد دولتی، با این حال، او وعده جنگ اقتصادی با اسعتمار را داد و گفت که اصلاحات سیاسی را در پیش می‌گیرد تا دست قدرتمندان فاسد را از منابع عمومی کوتاه کند.
نظرسنجی مشترک سه دانشگاه بزرگ ونزوئلا نشان می‌دهد که 93 درصد از مردم این کشور در سال گذشته پول برای خرید غذای کافی نداشته‌اند و مساله را با کم‌کردن تعداد وعده‌های غذایی و کم‌کردن حجم غذایشان کنترل کرده‌اند. کنترل تامین مواد غذایی در کشور به دست نیروهای نظامی افتاده است. در ونزوئلا بحران نان بروز کرده است که از زمان هجوم مهاجران به این کشور در 25 سال پیش بی‌سابقه بوده است، معاون رییس‌جمهور مادورو از نانوایی‌ها خواسته است که 90 درصد آرد موجود در انبارشان را نان بپزند؛ در حالی که تعدادی از نانوایی‌ها ناچار شده‌ادند به دلیل نبود آرد مغازه‌ها را تعطیل کنند.
مردمی که نمی‌توانند به اندازه کافی غذا برای خوردن پیدا کنند، از ایستادن در صف‌های طولانی برای تقریبا همه اقلام مصرفی خسته شده‌اند. ماه‌هاست که در خیابان‌ها دست به تظاهرات می زنند، بحران اجتماعی که با سلسله‌ای از تظاهرات دانشجویان آغاز شد در خیابان‌های پایتخت ونزوئلا و چند شهر بزرگ دیگر ادامه داشته است، در برخی از این تظاهرات تیراندازی شده و تعدادی از متعرضان جان خود را از دست داده‌اند، تعداد کشته‌ها تا کنون از بیست و پنج نفر بیشتر شده است، دست کم چهار نفر از این کشته‌ها نوجوان بوده‌اند، علاوه بر این بیش از 1500 نفر تا به حال دستگیر شده‌اند؛ در حالی که معترضان خواهان برگزاری انتخابات زودهنگام، کناره‌گیری مادورو، فراهم‌شدن کمک‌های انسان‌دوستانه، آزادی زندانیان سیاسی و امنیت اجتماعی هستند، روزنامه‌نگاران در ماه‌های گذشته از طرف دولت تحت فشار قرار گرفته‌اند و تهدیدات و بازداشت‌های چندساعته و گاهی طولانی‌تر را تجربه کرده‌اند.
نرخ تورم در ونزوئلا از 500 درصد بیشتر شده است. رییس‌جمهور می‌خواهد قانون اساسی را تغییر دهد، مجلس را از مخالفان خالی کند و به جنگ اقتصادی با استعمارگران برود. رییس جمهور معتقد است معترضان می‌خواهند قدرت را به کودتاچیانی که در سال 2002 علیه دولت اقدام کرده بودند بازگردانند، درست در روزی که تظاهرات در مرکز ونزوئلا سه کشته به همراه داشت و معترضان در خیابان می‌خواستند مادرو قدرت را ترک کند او در یک گردهم‌آیی در میان طرفدارانش که لباس قرمز، نشان انقلابی این کشور را به تن داشتند گفت: "معترضان ضد مسیح هستند و مردم همراه دولت ایستاده‌اند و هر روز بیش از قبل از دولت حمایت می‌کنند." رییس‌جمهور بعد از این اظهارات با آهنگی که پخش می‌شد به رقص پرداخت.
