به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از جام جم، هر روز و هر شــب صدای دعوا و مشاجره شــان شــنیده می شود؛ مرد با صدایی بلند فریاد می کشد، زن گریه می کند و از بدبختی هایش می گوید و کلماتی خشک و بى روح اما سخت و ســنگین میانشان رد و بدل می شــود. در این میان، دو چشم کوچک و معصوم شــاهد بازی بی رحمانه این دو نفر است؛ دو نفرى که نام پدر و مادر را یدک می کشــند اما ســاده ترین نیاز فرزندشــان را هم برآورده نمى کنند؛ همان ها که یادشان رفته اســت کودک برای زندگی بیــش از هر چیز به محیطی امن و آرام نیاز دارد و فراهم کردن چنین فضایى وظیفه آنهاســت و نه هیچ کس دیگر. نباید فراموش کنیم بچه ها در هر ســن و سالی روابط میان پدر و مادر را درک مى کنند، از برخورد نادرست والدین ناراحت می شــوند و به نوعی در برابر آن واکنش نشــان می دهند؛ اما متاســفانه پدرهــا و مادرهــا گاه اصــلا متوجه حــس و نیاز فطرى فرزندان نیســتند و درک نمی کنند با چنین رفتاری چه صدمه ای به آنها و آینده شان می زنند. دکتر پروین ناظمی، روان شناس و مدرس دانشگاه با بیان این که خانواده نخستین مکانی است که کودکان احســاس امنیت را در آن تجربه می کنند و مى آموزند، می گوید: اگر خانه به مکانی متشــنج و ناآرام تبدیــل شــود، اگر رابطه عاطفی مناســبی میــان اعضای خانواده برقرار نگردد یا این که همیشــه جر و بحث های طولانی مدت وجود داشــته باشد تا آنجا که گاهی به برخوردهاى فیزیکی نیز منجر شود، مشخص است چه مشــکلاتی برای کودکی که در چنین خانواده اى زندگی می کند، ایجاد خواهد شد. پــدر و مادرها به طــور معمول منکر برخورد اشتباه شــان می شوند؛ آنها تصور می کنند هنگام مشاجره باید پاسخ سخن تند همسرشان را تندتر و خشن تر از او بدهند. در حالی که مرد و زن هنگامــى که با هم ازدواج می کنند و مهم تر آن که وقتى تصمیم می گیرند بچه دار شوند، باید آمادگی روانی لازم را براى این موارد داشته باشند. دکتر ناظمی با اشاره به کسانى که فقط برای حفظ زندگی، بچه دار می شوند و تصور می کنند این شیوه ای موثر برای تغییر رفتار همسرشان و بهبود شرایط خانه است، تاکید می کند: پدر و مادر باید بدانند با این کار، فقط فرزندشــان را فدا می کنند. در حقیقــت بزرگ ترین خیانت به بچه ها، هنگامی روى مى دهد که آنها وســیله اى برای ادامه زندگی والدین می شوند. نتیجه هم مشــخص اســت؛ بچه هایی که در چنیــن خانواده هایی بزرگ می شوند، همیشه نگران هستند و اضطراب را مى توان در رفتارشــان دید. آنها همیشه از شــروع مجدد دعوای پدر و مادر وحشــت و استرس دارند، از فکر این که ممکن است آنها ترکشــان کنند، دچار اضطراب می شــوند و در یک کلام باید گفت این بچه ها میان پدر و مادرشان گیر می افتند لذا بهتر است حالا که برای بهبود زندگی زناشویی پای فرزندی به میان آمده است بدون آنکه بسوزید به زندگیتان ادامه دهید.
فرزندتان حق کودکی دارد
هر کودکی حق دارد دوران کودکی خود را واقعا به عنوان یک کودک سپری کند. دوست داشته شود، محبت ببیند، احساس امنیت را تجربه کند و با فراق بال و آسایش خیال بازی کند، بخندد، دنیا را کشف کند و پایه‌های مهم شخصیتی خود را بسازد. تامین این حق وظیفه والدین در درجه اول و جامعه‌ای که کودک در آن زندگی می‌کند، در درجات بعدی است. چه شما خانواده خود را حفظ کنید و چه تصمیم به جدایی بگیرید، چه دور از خانه باشید یا در خانه با هم زندگی کنید، نباید این حق را از فرزندتان دریغ کنید.
نباید او را از بازی و شادی محروم کنید چون اعصاب ندارید. نباید او را با لحن تند صدا بزنید یا به خاطر بازی و سروصدایی که طبیعت او است سرزنش کنید یا مورد خشونت کلامی یا حتی نگاه تند قرار دهید، نباید تمایل خود به بی‌اعتنایی به همسری که از او دلخور هستید را در رفتارتان با فرزندتان منعکس کنید.
نباید احساس عدم پایداری در ارتباطتان با همسرتان را به فرزندتان منتقل کنید. از فرزندتان به عنوان سپر استفاده نکنید، چه فیزیکی و چه در کلام. یارکشی نکنید و با فرزندتان تیمی علیه همسرتان تشکیل ندهید. سعی نکنید نشان بدهید که شما والد بهتری از همسرتان هستید چون فرزندتان به هر دوی شما به یک اندازه نیاز دارد. دائم به همسرتان یادآوری نکنید که به خاطر بچه‌ها مانده‌اید چون با این کار بار مسئولیت و عذاب وجدان سنگینی را روی دوش فرزندتان می‌گذارید که از عهده او خارج است. احتمالا وقتی این موارد را می‌خوانید به نظرتان بدیهی می‌رسند، اما آیا وقتی خیلی عصبانی و ناراحت هستید، وقتی احساس رنجش شدیدی دارید، وقتی فکر می‌کنید زندگیتان آنچه می‌خواستید باشد نیست، وقتی احساس درماندگی می‌کنید هم، حواستان هست فرزندتان همچنان احساس امنیت و آرامش کند و به وحشت نیافتد؟
خشم پنهان خود را کشف کنید
اگر تنها به خاطر فرزندتان مانده‌اید، فراموش نکنید این تصمیم را خود شما گرفته‌اید. پس، نگذارید در ناخودآگاهتان احساس خشمی نسبت به فرزندتان شکل بگیرد و او را باعث و بانی ماندن در چنین خانواده‌ای بدانید. چون هر قدر هم کنترل کنید، در مواقعی ممکن است این خشم خودش را در رفتارتان نمایان کند. اگر احساس کردید از عهده این کار برنمی‌آیید،حتما کمک حرفه‌ای بگیرید.
