سید مهدی سجادی نیری، بیان کرد: صنف ما پس از گازکشی تهران در اغماء بود و سال ۱۳۸۹ به دنبال هدفمندی یارانه‌ها تیر خلاص به صنف زده شد چرا که قیمت آب گرمابه‌ها که پیش از آن مترمکعبی ۲۵ تومان بود به یکباره به ۷۰۰ تومان رسیده و حدود ۳۰ برابر شد. از سوی دیگر قیمت گاز از هفت تومان به ۷۰ تومان رسید و ۱۰ برابر شد. برهمین اساس به یکباره قبض‌های آب همکاران ما از ۷۰ هزار تومان به ۸۰۰ تا ۹۰۰ هزار تومان رسید.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایسنا، وی ادامه داد: تا پیش از هدفمندی یارانه‌ها افراد برای استحمام در حمام‌های عمومی برای یک ساعت هزینه‌های حدود ١٦٠٠ تا دو هزار تومان پرداخت می‌کردند، اما پس از هدفمندی یارانه‌ها این قیمت به مراتب افزایش یافت و همین مساله موجب شد بسیاری از همکاران صنف ما که امکان تغییر کار داشته یا می‌توانستند حمام خود را تخریب کنند، نسبت به این قضیه اقدام کنند. اکنون هم عده‌ای که مانده‌اند در اغلب موارد مالک ساختمان نبوده و ملک متعلق به آنها نیست و برهمین اساس آنها نتوانسته‌اند شغل خود را تغییر دهند.
رییس اتحادیه گرمابه‌داران با بیان این‌که صنف گرمابه‌داران از چندین دهه قبل در ایران فعالیت داشته و جزو اصناف قدیمی به‌شمار می‌روند، گفت: حتی قدمت برخی از ساختمان‌های ما به دوره صفویه و قاجار بر می‌گردد و چنین قدمتی دارد به گونه‌ای که حتی سازمان میراث فرهنگی نیز با تخریب برخی از آنها مخالفت می‌کند.
سجادی در ادامه‌ی صحبت‌های خود عنوان کرد: با توجه به مجموع شرایط در حال حاضر تعداد گرمابه‌هایی که در شهر تهران باقی مانده‌اند ۹۰ مورد است و نرخ یک ساعت استحمام در آنها نیز حدود ۱۱ هزار تومان می‌شود که این رقم اصلا توجیه اقتصادی ندارد، اما همین هزینه را هم بسیاری از کارگران نمی‌توانند پرداخت کنند و برهمین اساس ممکن است در موارد متعدد این رقم تا هشت الی۹۰۰۰ تومان کاهش پیدا کند.
وی ادامه داد: اکنون کشورهایی مانند ترکیه از داستان حمام‌های عمومی ایران استفاده کرده و در این فضا تجارت می‌کنند اما در ایران شرایط به اینگونه نیست در حالی که حتی بسیاری افراد دوست دارند خاطرات گذشته آنها در حمام‌های عمومی زنده شود.
رییس اتحادیه گرمابه‌داران گفت: در حال حاضر استفاده‌کنندگان از حمام‌های عمومی کارگران مختلف هستند که به نوعی جزو پایین‌ترین دهک‌های جامعه محسوب می‌شوند. حال صحبت ما این است که دولت برای این دهک‌های پایین نباید اقدامی کند تا حداقل ضروری‌ترین نیاز آنها برطرف شود.
سجادی ادامه داد: اکنون سالانه وزارت بهداشت میلیاردها تومان صرف هزینه‌های بهداشتی می‌کند، اما آیا غیر از این است که استفاده از حمام هم به نوعی بهداشت محسوب شده و برای سلامت جامعه ضروری به‌شمار می‌رود. اگر بیماری‌هایی مانند گال شیوع پیدا کند شرایط همگان را آزار نخواهد داد؟ پس چرا برای این حوزه فکری نمی‌شود؟
وی همچنین عنوان کرد: اکنون در مجموع حدود ۹۰ گرمابه در تهران باقی‌مانده است. حال سوال ما این است که مگر کاهش هزینه‌های آب و گاز این واحدها تا چه اندازه خرج بر روی دست کشور می‌گذارد که دولت از انجام آن طفره می‌رود؟
رییس اتحادیه گرمابه‌داران همچنین تصریح کرد: طی این سال‌ها به دنبال پیگیری‌های ما قرار بر آن شد که هزینه آب گرمابه‌ها هم مانند اماکن مذهبی که از ارزان‌ترین نرخ آب بهره‌مند می‌شوند محاسبه شود اما متاسفانه این موضوع هم رعایت نشده و اکنون آب بهای ما صنعتی محاسبه می‌شود. حتی علاوه بر قیمت آب بها هزینه فاضلاب نیز به واحدهای ما تعلق می‌گیرد و به همان اندازه که پول آب واحدها می‌شود ملزم به پرداخت هزینه فاضلاب می‌شود که در مجموع همه این شرایط ادامه‌ی فعالیت را برای عزیزان ما در این صنف دشوار و دشوارتر می‌کند.
