به‌گزارش باشگاه در و پنجره و نما به‌نقل از خبرگزاری مهر، ساختمان‌سازی در طول سال‌ها دستخوش پیشرفت‌های فوق‌العاده‌ای در طراحی و تکنواوژی نوین شده که این امر موجب کاهش آلودگی‌های محیطی و ایجاد محیطی سالم‌تر در داخل و خارج ساختمان‌ها شده است. آلودگی‌هایی که بر اثر تخریب و نوسازی ساختمان‌ها، کیفیت هوا و خاک و مصرف انرژی‌های غیر پاک به وجود آمده‌اند.
ساختمان سبز «Green Building» (خانه پیش ساخته) که تحت عنوان ساختمان‌های سازگار با محیط زیست نیز معروف هستند از جمله سازه‌هایی است که امکان بهره برداری بهینه از منابع ارزشمند طبیعی همانند آب، باد، خورشید و … در کنار مصالح مؤثر و قابل بازیافت ساختمانی را مهیا می‌کنند. این امر باعث گسترش احداث ابنیه با تکنولوژی سبز در بخش‌های دولتی، خصوصی و استقبال صنعت گران و متخصصان ساختمانی شده است.
بنابراین نیاز به تهیه برنامه‌ای مدون همراه با مقررات و استانداردهای مربوطه توسط متولیان ساخت ابنیه در کشور اجتناب ناپذیر شده است. البته در «شورای ساختمان سبز» کشور آمریکا برنامه‌ای تدوین شد تا اصول بهره برداری از ساختمان‌های سبز را در کل کره زمین قابل استفاده کند که در واقع پاسخی است به اهمیت ساختمان سازی با رویکرد حل مشکلات محیط زیست شامل تغییرجهانی شرایط آب و هوایی، مصرف غیر اقتصادی و نادرست منابع طبیعی و همچنین تهدیدات ایجاد شده برای سلامتی انسان.
«ساختمان سبز» یا «Green Building» بنایی است که با محیط زیست و حفظ انرژی سازگار می‌باشد. در کلیه مراحل طراحی، ساخت، بهره برداری، نگهداری، تعمیر و تخریب با محیط زیست سازگار بوده و ساخت آن نیازمند همکاری متقابل اعضای تیم طراحی (معماری، مهندسی سازه و تاسیسات مکانیکی و الکتریکی) می‌باشد. ساختمان سبز روستایی که با سازه ضد زلزله LSF ساخته شود، تاثیر چشمگیری در کاهش تخریب نقاط مسکونی روستاها هنگام بروز بلایای طبیعی از جمله زلزله خواهد داشت.
معماری پایدار چیست؟
اصطلاح «پایداری» Sustainability برای نخستین بار در سال ۱۹۸۶ توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست تحت عنوان «رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع آینده برای برآوردن نیازهایشان» مطرح شد. از آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تاثیر مستقیم دارد، وظیفه‌ای بس حساس در این خصوص بر دوش معماران قرار می‌گیرد. کاربرد مفاهیم پایداری و توسعه پایدار در معماری، مبحثی به نام «معماری پایدار» را مطرح کرده که مهمترین سر فصل‌های آن با عنوان «معماری اِکوتِک»، «معماری و انرژی» و «معماری سبز» نام برده می‌شود.
اهداف پایداری
پایداری و توسعه که از اواخر قرن ۲۰ مطرح گردید، رویکردی است که زمینه‌های متنوع آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و معماری یکی از این زمینه‌هاست. وجود مصالح و سیستم‌های سازه‌ای هوشمند در پیشرفت ایده «کنترل هوشمند ساختمان» نقش اساسی داشته‌اند. این مصالح می‌توانند سبب بهبود روش‌های طراحی و ساخت و ساز ساختمان‌ها شوند. در نگرش طراحی ساختمان‌های پایدار، نگرشی نوین در طراحی ساختمان‌ها که سطح بالایی از استانداردهای زیست محیطی را با تأکید بر هزینه‌های دوره عمر مفید دارد، اغلب از چند مصالح پربازده استفاده می‌شود، چراکه این مواد ماهیتی سازگارتر با محیط زیست داشته و سبب افزایش عمر مفید ساختمان می‌شوند.
ده اصل پایداری به قرار زیر است؛
۱. به حداقل رساندن استفاده از سوخت‌های فسیلی
۲. کاهش انرژی مصرفی برای حمل و نقل
۳. کاهش انرژی خانگی در مقایسه با ساختمان‌های ساخته شده به روش سنتی
۴. کاهش احتیاجات انرژی گرمایی
۵. استفاده از انرژی‌های تجدیدناپذیر
۶. کاهش در مصرف آب
۷. کاهش پسماند و تشویق بازیافت
۸. کاهش آلودگی محیطی از طریق سیستم سیپتینک فاضلاب
۹. تولید انرژی برق از انرژی‌های نو و تبادل آن با شبکه سراسری برق محلی
۱۰. توسعه تنوع زیستی و کاهش آلودگی زیست محیطی در محیط طبیعی
تحقق اصول پایداری در طراحی و ساخت ساختمان سبز
* مهمترین مسئله در ساختمان‌های سبز توجه به نیازمندی‌های اولیه انرژی آنها در چرخه عمرشان می‌باشد. کارآمدی در کنار طراحی با حداکثر صرفه جویی در مصرف انرژی، استفاده بهینه از انرژی، آب، برق و دیگر منابع
* محافظت از بهداشت محیط زیست و بهبود کارایی منابع
*حفاظت از سلامت و آرامش ساکنین
* کاهش ضایعات آلودگی و مخرب محیط زیست
ویژگی‌های ساختمان‌های سبز
* مصالح به‌کاررفته قابل بازیافت است
* می‌توان انرژی موردنیاز را از منابع تجدیدپذیر تأمین کرد
* می‌توان با نصب سیستم خورشیدی، برق موردنیاز خانه را تأمین کرد و با فروش برق تولیدی مازاد این خانه، کسب درآمد نمود.
* می‌توان با نصب دستگاه تصفیه آب، آب موردنیاز جهت شست‌وشو و آبیاری باغچه را فراهم ساخت.
* می‌توان با نصب یک دستگاه استحصال آب از رطوبت هوا، آب شرب موردنیاز را بسته به میزان رطوبت اقلیم موردنظر تأمین کرد.
چرخه مصرفی آب
با نگاهی دقیق‌تر در می‌یابیم که مصرف آب برای آشامیدن، شستن ظرف‌ها و البسه دو سوم مقدار آب مصرفی است که در سرویس‌های بهداشتی مصرف می‌شود که مشخص می‌شود برای 60 درصد آب مصرفی روزانه نیازی به آب قابل شرب و تصفیه شده نمی‌باشد، بنابراین می‌توان یک سیکل منطقی مصرف برای آب آشامیدنی و غیر آشامیدنی به معیار تمثیلی یک واحد مسکونی در نظر گرفت و از این راه صرفه‌جویی مناسبی را در این بخش لحاظ کرد البته منوط به آنکه چنین اکوسیستمی قابل طراحی و اجرا بوده و در طرح مزبور مد نظر قرار دارد.
