در نخستین نگاه این پروژه، پروژه‌ای منحصربه‌فرد به‌نظر می‌آید و از سوی دیگر پروژه‌ای غیرممکن. از آن دست از پروژه‌ها که امیدی به پایان آن‌ها نیست. اما استیون هال (Steven Holl) معمار این پروژه تصمیم دارد این پروژه را که در سال 2008 رونمایی شده است، بالاخره برپا کند. این پروژة غیر‌معمول شامل مخلوطی از دو برج بوده که توسط تعدادی پل به یکدیگر متصل می‌شوند و به افراد این امکان را می‌دهند که از یک منطقه واقع در کپنهاگ هاربر به منطقة دیگر میان‌بر بزنند. در سال 2008، پروژة گیتوی برندة مسابقة معماری شد اما با توجه به رکود اقتصادی طی سال‌های اخیر، ساخت آن تاکنون به تعویق افتاده است. معماری این بنا به‌صورتی است که یکی از این دو برج در اسکلة لانگلینی پیر (Langelinie Pier) کپنهاگ قرار دارد در‌حالی‌که دیگری در مارمور‌مولین (Marmormolen) واقع شده است. برج اولی دارای یک عرشة عمومی بزرگ رو به دریاست و برج دوم دارای تراس بزرگی رو به شهر کپنهاگ خواهد بود.
هر دو برج دارای طراحی پایداری می‌باشند که از آن جمله می‌توان به یک صفحة خورشیدی با پانل‌های فتو‌ولتائیک، یک سیستم گرمایشی و سرمایشی مبتنی بر آب دریا و طراحی که حداکثر تهویه و نور طبیعی را متضمن می‌شود، اشاره نمود. توربین‌های بادی نیز الکتریسیتة مورد‌نیاز این ناحیه را تأمین خواهند کرد. درنهایت مسألة مطرح آن است که پل‌های ویژة متصل‌کنندة دو برج، موجب برجستگی این پروژه خواهند شد.
استیون هال، دربارة پروژة مزبور توضیح می‌دهد:
هر برج، پل کابلی مستقر در اسکلة خود را حمل می‌کند که گذرگاه عمومی بین دو برج محسوب می‌شود. این پل 165 متری (5541 فوتی) در ارتفاع 65 متر (213 فوتی) از سطح آب قرار دارد و لذا کشتی‌ها بدون مشکل عبور خواهند کرد.
با توجه به هندسة سایت پروژه، این پل‌ها در زاویه‌ای خاص یکدیگر را قطع کرده و به‌هم می‌رسند و چنین به‌نظر می‌رسد که برروی بند باهم "دست" می‌دهند.
همچنین هر برج دارای آسانسور عمومی است و لذا هر‌کس که بخواهد از بخش لانگلینی به بخش مارمورمولن عبور کند می‌تواند از این آسانسور‌ها استفاده کرده، برج را بالا رفته و سپس از روی پل رد شود. همچنین به‌نظر می‌رسد که این پل‌ها تنها برای عابران پیاده قابل استفاده نبوده و دوچرخه‌سواران هم قادر خواهند بود از این پل‌ها استفاده کنند.
به‌گفتة استیون هال، نمای برج‌های مزبور شیشه‌ای است. در این پروژه از شیشه‌های دوجداره برای نما استفاده خواهد شد. همچنین پل‌ها نیز با شیشة ضد‌ضربه دوجداره پوشش داده خواهند شد تا از ورود هرگونه صدا و یا جابجایی هوا جلوگیری شود.
وب‌سایت کوپنهاگ‌نیوز در گزارش اخیر خود اشاره کرده که این پل‌ها به سیاست نقل و انتقال و جا‌به‌جایی در این منطقه کمک خواهند کرد، چراکه افرادی که در بخش لانگلینی به‌سر می‌برند لازم است جهت انتقال 500 متر را طی کرده تا به نزدیکترین ایستگاه قطار دسترسی پیدا کنند، اما با احداث پل‌های مزبور امکان جابجایی برای آن‌ها آسان‌تر خواهد شد.
بودجة این پروژه هنوز مشخص نشده ولی انتظار می‌رود که در اواخر سال 2016 و اوایل 2017 کار برروی آن آغاز گردد.
