به‌گزارش باشگاه در و پنجره و نما به‌نقل از digiato و به نقل از history، آنچه در ادامه می خوانید ۱۰ حقیقت درباره ی این ساختمان شگفت انگیز با معماری آرت دکو است که کمتر در موردشان شنیده شده است:

۱- امپایر استیت طی رقابتی تنگاتنگ برای ساخت بلندترین ساختمان جهان بنا شد

در اواخر دهه ی ۱۹۲۰ با شکوفایی بی سابقه ی اقتصاد نیویورک، ساختمان ساز ها برای ساختن بلند ترین ساختمان جهان با یکدیگر وارد رقابتی دیوانه وار شده بودند. در آن زمان رقابت اصلی میان  ساختمان بانک منهتن و ساختمان کرایسلر بود. هر دوی این برج ها سعی داشتند با افزودن طبقات خود در فرایند طراحی، بر دیگری برتری پیدا کنند. این رقابت در ماه آگوست ۱۹۲۹ وارد مرحله ی تازه ای شد؛ یعنی زمانی که جان رسکوب، مدیرعامل وقت جنرال موتورز، و ال اسمیت، شهردار سابق نیویورک از برنامه ی خود برای ساخت امپایر استیت خبر دادند.

به محض آنکه مشخص شد امپایر استیت قرار است بیش از ۳۰۰ متر ارتفاع داشته باشد، کرایسلر برنامه های خود را برای بار آخر تغییر داد و سازه ی فولادی نوک برج خود را نهایی کرد. این باعث شد ارتفاع نهایی ساختمان کرایسلر به بیش از ۳۱۹ متر برسد، اما از بد روزگار رسکوب و اسمیت به راحتی به سراغ میز طراحی شان رفتند و با طراحی جدید ۳۸۱ متری امپایر استیت بازگشتند.

به این ترتیب امپایر استیت تا زمان پایان ساخت اولین برج مرکز تجارت جهانی در سال ۱۹۷۰، به مدت نزدیک به ۴۰ سال بلندترین ساختمان جهان باقی ماند.

۲- در طراحی آن از ۲ ساختمان دیگر الهام گرفته شده بود

گفته می شود طراحی ساختمان امپایر استیت از روی دو ساختمان رینولد واقع در کارولینای شمالی و برج کرو واقع در سینسیناتی الهام گرفته شده است. به این ترتیب در حال حاضر اغلب از این دو ساختمان قدیمی تر که با همان سبک آرت دکو ساخته شده بودند به عنوان نیاکان ساختمان امپایر استیت یاد می شود. در جشن ۵۰ سالگی ساختمان رینولد در سال ۱۹۷۹، مدیرکل امپایر استیت کارت تبریکی با این پیام برای این ساختمان ارسال کرد: «سالگرد تولدت مبارک پدر».

۳- امپایر استیت طی مدت زمان بسیار کوتاهی ساخته شد

با وجود اندازه ی غول آسای پروژه، فرایند طراحی، برنامه ریزی و ساخت ساختمان امپایر استیت از اول تا آخر تنها ۲۰ ماه طول کشید. پیمانکاران این پروژه پس از خراب کردن ساختمان هتل والدورف استوریا که پیش از امپایر استیت در آن محل بنا شده بود، برای بر پا کردن این برج مرتفع ظرف تنها ۴۱۰ روز، از یک فرایند خط تولیدی استفاده کردند.

آنها با استفاده از ۳۴۰۰ نفر نیرو به صورت روزانه با سرعت باورنکردنی و رکوردشکنانه ی چهار طبقه و نیم در هفته، اسکلت این ساختمان عظیم را بنا کردند. سرعت بالا رفتن این برج آنقدر زیاد بود که با پایان یافتن ۳۰ طبقه ی اول، هنوز برخی جزئیات طبقه ی همکف نهایی نشده بود.

ساختمان امپایر استیت در نهایت پیش از برنامه و با بودجه ای کمتر از میزان پیش بینی شده به اتمام رسید، اما این سرعت به قیمت هزینه های انسانی تمام شد: حداقل پنج کارگر در طول فرایند ساخت این ساختمان عظیم جان خود را از دست دادند.

۴- قسمت برجک این ساختمان برای پهلوگیری کشتی های هوایی طراحی شده

به جرأت می توان گفت عجیب ترین جنبه ی طراحی ساختمان امپایر استیت به برجک ۶۰ متری آن باز می گردد. مالکان این ساختمان عظیم با این تصور که سفر با کشتی های هوایی آینده ی سفر های بین قاره ای جهان را رقم می زند، قسمت بالایی آن را به عنوان اسکله ای برای کشتی های هوایی طراحی کردند. در طراحی مذکور، کشتی های هوایی برای پهلو گرفتن در نوک این برج باید خود را به قسمتی که برای این کار در نظر گرفته شده بود مهار می کردند.

به این ترتیب مسافران برای خروج از کشتی هوایی باید از طریق یک پلکان روباز خود را به دفتر گمرک بالای این ساختمان می رساندند و ظرف ۷ دقیقه می توانستند در خیابان های منهتن باشند. با وجود اشتیاق زیادی که برای این طرح وجود داشت، باد های شدیدی که بر فراز امپایر استیت می وزید ثابت کرد انجام این کار برای خلبان های کشتی های هوایی عملاً غیر ممکن است. در واقع نزدیک ترین اتفاق به پهلو گیری یک کشتی هوایی در نوک ساختمان امپایر استیت به سپتامبر ۱۹۳۱ مربوط می شود که در آن یک کشتی هوایی کوچک موفق شد برای چند دقیقه خود را به محل در نظر گرفته شده متصل کند. این برنامه مدتی بعد برای همیشه به فراموشی سپرده شد.

۵- این پروژه در ابتدا یک شکست مالی تصور می شد

ساختمان امپایر استیت در ابتدای امر برای اسکان دفاتر اداری طراحی شده بود، اما به خاطر فروپاشی بازار بورس آمریکا در سال ۱۹۲۹ و آغاز رکود اقتصادی بزرگ، شروع ضعیفی را تجربه کرد به گونه ای که هنگام افتتاح آن در سال ۱۹۳۱ تنها ۲۵ درصد از فضای اختصاص یافته به خرده فروشی ها اشغال شده بود که همین باعث شد مردم نام آن را Empty State Building یا ساختمان خالی بگذارند.

مالکان ساختمان به جایی رسیدند که مجبور شدند برای جلب نظر مشتریان به اجاره ی واحد های تجاری آن، دست به جنجال های تبلیغاتی بزنند از جمله برگزاری یک جلسه ی احضار روح که قرار بود در آن روح توماس ادیسون در طبقه ی هشتاد و دوم این ساختمان احضار شود. اما می توان گفت نیمه ی بالایی ساختمان امپایر استیت اکثر دهه ی ۱۹۳۰ میلادی را به صورت خالی از سکنه سپری کرد. گاهی وقت ها حتی از کارکنان خواسته می شد برای جلوگیری از خالی نشان داده شدن این طبقات، چراغ های آنها را روشن کنند.

در نهایت ساختمان امپایر استیت تا جنگ جهانی دوم به سودآوری نرسید.

۶- یک بمب افکن B-52 در سال ۱۹۴۵ به ساختمان امپایر استیت برخورد کرد

در صبح روز ۲۸ جولای سال ۱۹۴۵ میلادی، سرهنگ دوم ویلیام اف. اسمیت، هنگام هدایت یک بمب افکن B-52 ارتش به سمت فرودگاه La Guardia نیویورک، به خاطر مه غلیظ از مسیر خود منحرف و به سمت مرکز منهتن کشیده شد. او که کهنه کار جنگ جهانی دوم به حساب می آمد توانست به هر نحو که شده از میان چند آسمانخراش عبور کند اما با سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت با طبقات هفتاد و هشتم و هفتاد و نهم امپایر استیت برخورد کرد.

این برخورد انفجار مهیبی در پی داشت و خرابی های زیادی به بار آورد. اسمیت و ۲ خدمه ی دیگر هواپیما، به همراه ۱۱ نفر از ساکنین ساختمان در این سانحه جان خود را از دست دادند. در بسیاری از طبقات ساختمان آتش سوزی شدیدی بروز کرد که در آن زمان بلندترین آتش سوزی در تاریخ نیویورک به حساب می آمد. اما آتش نشانان موفق شدند ظرف تنها ۴۰ دقیقه آن را خاموش کنند. بخش های آسیب ندیده ی این ساختمان به شکلی باورنکردنی تنها ۲ روز پس از حادثه بازگشایی شدند.

۷- یک زن از سقوط ۷۵ طبقه ای یکی از آسانسور های ساختمان جان سالم به در برد

طی سانحه ی برخورد بمب افکن B-52 با ساختمان امپایر استیت در سال ۱۹۴۵، تعداد زیادی از قطعات موتور این هواپیمای نظامی در ساختمان پراکنده شد و به یکی از تونل های آسانسور راه یافت. کابل های دو اتاقک از جمله اتاقکی که یک اپراتور ۱۹ ساله ی آسانسور به نام بتی لو اولیور را در خود حمل می کرد دچار آسیب شد. اتاقک یاد شده از طبقه ی هفتاد و پنجم سقوط و خیلی زود با زیرزمین ساختمان برخورد کرد. اما از اقبال خوش اولیور، بیش از ۳۰۰ متر کابل پاره ی آسانسور که در زیر اتاقک رها شده بود از شدت برخورد آن با انتهای تونل آسانسور کاست. تراکم هوای زیر اتاقک نیز می تواند یکی دیگر از دلایل کاسته شدن از سرعت این برخورد بوده باشد؛ به هر صورت اولیور علی رغم آسیب دیدگی های جدی از جمله شکستگی گردن و کمر، از این حادثه جان سالم به در برد.

۸- برای مدتی کوتاه قرار بوده ۱۱ طبقه ی دیگر به ساختمان اضافه شود

کمی پس از ساخت برج های تجارت جهانی در دهه ی ۱۹۷۰ میلادی، یکی از معماران شرکت معماری ساختمان امپایر استیت تمهیدی اندیشید تا ساختمان امپایر استیت بتواند همچنان عنوان بلندترین ساختمان جهان را یدک بکشد. طرح پیشنهادی او نیازمند آن بود که برجک ۱۶ طبقه ی آن خراب شده و با یک بخش فوقانی تازه جایگزین شود که ارتفاع امپایر استیت را به ۱۱۳ طبقه و ۴۵۵ متر می رساند. طرح مذکور در صورت اجرا می توانست ارتفاع امپایر استیت را نه تنها از برج های تجارت جهانی، بلکه از برج سیرز که در آن زمان در حال ساخت بود نیز فرا تر ببرد.

اما ایده ی مذکور خیلی زود بنا به دغدغه های مالی و نگرانی از خراب شدن ظاهر شناخته شده ی این ساختمان کنار گذاشته شد.

۹- چند بدلکار حادثه جو تا کنون از سکوی دید باز این ساختمان با چتر پایین پریده اند

در ماه آوریل سال ۱۹۸۶، دو حادثه جوی بریتانیایی به نام های الستر بوید و مایکل مک کارتی با مخفی کردن چتر های خود زیر لباس هایشان برای بازدید از ساختمان بلیط خریدند و سپس خود را از سکوی دید باز این ساختمان واقع در طبقه ی هشتاد و ششم به پایین پرت کردند. این دو بیش از ۳۰۰ متر پایین تر در خیابان سی و سوم به سلامت فرود آمدند. جالب اینجا بود که مک کارتی بلافاصله دستگیر شد اما بوید به راحتی یک تاکسی گرفت و از آنجا گریخت؛ گرچه مدتی نگذشت که خودش را تسلیم کرد. هر دوی آنها به خاطر اقدام بی ملاحظه و چتربازی غیر قانونی متهم شناخته شدند.

۱۲ سال بعد نیز یک چترباز نروژی به نام تور الکس، با چتر از ساختمان امپایر استیت به پایین پرید. او موفق شد فرار کند و چند روز بعد همین کار را از ساختمان کرایسلر نیز تکرار کند؛ اما نهایتاً پس از پریدن از ساختمان تجارت جهانی دستگیر شد.

۱۰- برای پنجاهمین سالگرد فیلم کینگ کنگ، بالن غول آسای آن روی امپایر استیت نصب شد

از بیش از ۹۰ فیلمی که ساختمان امپایر استیت در آنها حضور دارد، هیچ یک به اندازه ی فیلم کینگ کنگ سال ۱۹۳۳ به شهرت نرسید. در انتهای این فیلم، کینگ کنگ غول پیکر از این آسمانخراش بالا می رود و در آنجا از سوی چند هواپیما هدف قرار می گیرد. این صحنه از فیلم در استودیو فیلمبرداری شد اما برای پنجاهمین سالگرد آن در آوریل ۱۹۸۳، یک شرکت بالن سازی سعی کرد با نصب بالن غول آسای کینگ کنگ روی محل پهلوگیری کشتی های هوایی در قسمت فوقانی ساختمان، به بازسازی این صحنه بپردازد. اما این صحنه سازی ۱۵۰ هزار دلاری آنگونه که برنامه ریزی شده بود پیش نرفت و بالن ۲۵ متری کینگ کنگ هنگام باد شدن پاره شد و برنامه را به هم زد.

بالن پاره ی کینگ کنگ چند روز بعد به طور کامل خالی و از روی ساختمان پایین آورده شد.